EAH chapter 1

***1***

Sunsets never failed to amaze me. Kahit ilang beses ko na siyang napanood sa beach na ‘to, lagi pa rin akong namamangha sa ganda niya. For me, isa ang panonood ng sunset sa pinaka-romantic na bagay na naranasan ko sa buhay ko. The very minute na mapanood mo yun, especially if you’re with someone you love, you would certainly feel the magic of it. Two years ago, dito mismo sa lugar na ‘to, I’ve met that someone.

Two years ago, nasa junior high pa lang ako nung una kong ma-discover ‘tong lugar na ‘to. It was summer and hindi pa nagsisimula yung school year nung kinausap kami ng Mommy namin na lilipat kami ng bahay. We’ve been living together for almost 11 years. Bata pa lang kasi ako nung kinuha samin si Daddy. And since tatlo kaming magkakapatid na kailangang buhayin ni Mommy mag-isa, we’ve been here and there, palipat-lipat ng bahay kasi nahihirapan maghanap si Mommy ng permanent na trabaho. I never had a problem with that; pero three years na kami dito kaya yung mga kapatid ko laging may reklamo. Dexter and Claire were twins, at sa aming tatlo, ako lang yung hindi masyadong attached sa friends ko kaya ayos lang sakin yung mahiwalay sa kanila pag-lumilipat kami. Hindi na niwasan ni Dexter na masigawan si Mommy nun.

“NO WAY MOM! Bakit na naman tayo lilipat? I thought wala nang lipatan? Paano naman yung mga kaibigan ko? Yung studies ko? Yung mga nabuo kong pangarap dito? Paano naman si Hannah?” naba-badtrip na talaga si Dexter sa pagpapalipat-lipat namin.

Hannah is his girlfriend. Syempre nakabuo na sila ng pangarap, college na si Dexter and hindi maiiwasan na sumagi sa isip niyang pakasalan na si Hannah. Pero as I’ve said, may pangarap sila. I used to like that Hannah, pero may something na nangyari a month ago na nakapagpa-bago ng ugali niya. Pati si Dexter napansin yun, pero hindi na niya sinabi sakin kung anong nangyari. Mom loves Hannah too, pero mas priority ang ikabubuhay namin kesa sa girlfriend ng only son niya.

“Dexter, importante din sakin si Hannah, pero anong magagawa ko kung kailangan nating umalis? Nasa Boracay yung trabaho ko. Kung pwede lang sana akong umalis mag-isa at iwan kayong tatlo dito, gagawin ko para di kayo mahirapan…” Tumayo na siya nun para iligpit yung pinag-kainan namin ng dinner.

“Pero hindi pwede? We’re old enough Mom, pareho na kaming college ni Claire, in fact matagal na dapat kaming nag-dormitory, kaso nga ayaw mo. Kung iniisip mong di namin kayang alagaan itong si Ej, then siya isama mo! Wala namang reklamo yan sa’yo eh, right Ej?” tumingin naman sakin si Dexter ng ‘umoo-ka-na-lang’ look.

“Yeah, he’s right Mom, ako na lang i-sama mo, matanda na yang dalawa, masipag naman sa gawaing bahay si Claire kaya magiging ok sila dito, tapos responsible naman si Dexter kaya kahit iwanan mo lang sila ng pera ok na yan.” Sabi ko naman. Lately nagiging madaldal na din akong tulad nitong kapatid ko.

Ngumiti naman sakin si Claire na parang sinasabi saking ‘good job!’ But unfortunately, kung matigas ang ulo namin, mas matigas ang ulo ni Mommy, pero onting words of encouragement lang from her bunso ok na yan. Mom got her phone and texted someone.

“NO! Hindi lang si Ej ang concern ko dito. Paano mo mababantayan si Claire at yung sarili mo at the same time? I asked someone to look after you habang nasa Boracay kami ni Ej, I’ll stay there pero papauwiin ko din ito.” sabi naman ni Mommy.

Nagtinginan kaming magkakapatid, isa lang ang solusyon dito. The phone ringed at nag-unahan kaming tatlo sa pag-sagot. Isa lang naman yung posibleng mag-bantay samin eh. I reached the phone first and hindi pa naghe-hello yung nasa kabilang line, inunahan ko na siya.

“TITA ANNE! Wag na wag kang tatanggi! Hinding hindi ka magsisising pumayag kang magbantay kila Dex at Cle, they were the most responsible college students that you’ll ever meet in yo--” hindi pa ko natatapos, nung narinig kong tumawa siya. Boses lalaki? Hindi si Tita Anne yung pinakiusapan ni Mommy…si Tito Eric! Yung bestfriend ni Mommy

“No way Ej, hinding hindi ako tatanggi dyan, itatanong ko lang kung kelan, para maisama ko na din yung anak ko, gusto kasi niyang magbakasyon, so I thought…” he trailed off.

“YES Tito! YES! Ok lang na isama mo yung anak mo sa pagtira dito!” sabi ko naman at nagtatatalon na ko sa tuwa.

“No, wait, I was hoping na kung pwede i-sama niyo siya ng Mommy mo sa Bora, I can’t handle three teens,” he said.

Napatigil naman ako nun sa pagtalon. Anak niya? Kasama ko sa Boracay? Eh ni-hindi ko pa nga na-meet yun, tapos ngayon magkasama kaming magbabakasyon. Tumingin ako kay Mommy, then kay Dex and Claire, lahat sila inaabangan yung pinag-uusapan namin. Tinakpan ko yung receiver para hindi marinig ni Tito Eric yung sasabihin ko.

“He wants us to take his son to Bora, para mabantayan niya ng maayos yang dalawa. Should I say yes?” tumingin lang sila sakin, tapos sabay sabay silang tumango. So umoo na ko kay Tito Eric

“It’s a deal! Bring your son tomorrow.” Ngumiti naman ako. Parang matanda na naman ako magsalita. Pero after that conversation, naisip ko nang matulog. Bukas, magso-sort out na ‘ko ng gamit na dadalin. Bukas mami-meet ko na yung anak ni Tito Eric na magiging escort ko sa Bora vacation. Weird feeling.

Kinabukasan, nagsimula na ‘kong maghiwalay ng damit na dadalin ko sa Bora. Since vacation lang naman, good for 2 months lang dadalin ko. Hindi naman siguro kami magtatagal hanggang June, pasukan na nun eh. When I finished packing, pumasok si Claire sa kwarto ko, tapos may hawak siyang cloth na naging sanhi ng paghi-hysterical ko. Bikini.

“I WILL NEVER WEAR THAT THING! Claire naman, torture na yan!” sabihin man nilang maganda yung katawan ko at bagay sakin mag-bikini, I’ve never tried. Hindi naman sa conservative ako, ayoko lang talaga.

“Bora yun Ej. Hindi yun simbahan, beach yun!” sabat naman niya. Wala na akong nagawa kasi nilagay na niya sa bag ko. Sus! Ayos lang, hindi ko rin naman isusuot yun. Bumaba na kami para mag-lunch. Anytime dadating na sila Tito Eric, kaya hinintay na namin sila.

After ten minutes, may kumatok na. Binuksan naman ni Dexter yung pinto. Excited siya kasi si Tito Eric yung makakasama nila. Cool kasi yun, unlike Mom, hindi siya killjoy. Pumasok na siya with his son behind him. Ang cute nung anak niya, kaso nakayuko lagi. Nahihiya pa daw sabi niya kaya nung nasa table na kami, formally, pinakilala kami ni Tito sa kanya.

“Before anything else, this is Exekiel, my unico hijo, call him Kiel, mas ok yun. And don’t mind this guy, hindi lang yan basta shy type, masungit talaga yan.” Tumawa naman kaming lahat kaya napayuko si Kiel.

Habang kumakain na kami, sila Mommy at Tito lang nag-uusap, then si Dexter naman, mukhang close na kay Kiel, tumatawa na sila eh. Si Claire, tahimik talaga yan kaya mas comfortable siya na hindi nagsasalita habang kumakain. Una akong natapos kumain kaya tumayo na ‘ko para kumuha ng mallows sa ref. Habit ko lang talaga kumain ng mallows pagkatapos ko mag-lunch or dinner. Tumingin naman sakin si Kiel kaya inalok ko siya ng mallows.

“Thanks.” Kumuha siya ng tatlong mallows at isinubo niyang lahat. Natawa naman ako, ang lakas kumain ah! Tapos na rin siyang kumain nun kaya sabay na kaming umupo sa couch sa sala. Tahimik lang kami. Medyo awkward pero ok lang. Mas ok na maging close kami, magkasama din naman kami sa Bora bukas eh.

“Uhm…Kiel, anong year mo na sa pasukan? College ka na ba?” tanong ko sa sa kanya. Nagulat ata siya tapos tumawa.

“Hindi, third year pa lang ako sa pasukan.” Ang tipid naman ng sagot mo tsong!

“Ah ganun ba? Saan ka mag-aaral? Third year na rin ako sa pasukan.” Sabay smile.

“Kung saan ka, dun din ako.”

ANO?! Nakakagulat naman yung sagot nito. What does he mean na kung saan ako mag-aaral, dun na din siya? Ibig sabihin ba nun… lagi ko na siyang makakasama? Kung mag-aaral pa rin ba ako sa North Horizon, dun din siya mag-eenroll? Ganun ba pinaparating niya?

Nakakailang na siya kausapin kaya tumayo na ako. Pero hinawakan niya ko sa braso.

“Saan ka pupunta? May nasabi ba akong…MALI?” nakakatunaw na yung tingin niya. Ang cute niya pagconfused. I’m doomed. Teka, what was that last thought? Umupo ako ulit sa tabi niya, knowing na hindi naman niya ako kakainin. Sabi ni Tito, masungit daw ‘to, eh ‘bat parang di naman?

“Uhm…Kiel, kukuha lang ako ng juice, just wait for a second.” Tumayo ako at nagpunta sa kitchen. Kumuha ako ng dalawang baso ng juice. Hindi ko na mahagilap sila Mommy, pero si Claire naghuhugas ng pinggan.

“whatya think of him? Is he nice?” tanong nya.

Nice? Siguro. Hindi ko naman pa siya kilala masyado para i-judge ko sya. Kaya tumingin ako kay Claire tapos tinaas ko yung dalawang balikat ko like saying ‘I dunno’.

Nung makabalik na ako sa living room, nakasalampak na si Dexter at Kiel sa tapat ng PS2. GUYS! Hindi mo talaga ma-gets yung trip. Inabot ko kay Kiel yung juice kaso inagaw ni Dexter.

“WOW sis, how sweet, thanks ah!” tapos bumalik na sya sa paglalaro. Tumawa naman si Kiel, nakakagaan ng loob yung tawa niya. Yung tipong parang ilang taon kang malungkot tapos ngayon ka lang nakatawa uli. Ganun yung feeling pag narinig mo siyang tumawa. Ngumiti na rin ako sa kanya, tapos inabot ko yung juice na hawak ko pa.

I guess he’s nice. Hindi man sya madalas magsalita, hindi naman siya suplado tulad ng sinabi ni Tito. They’re gonna stay here kaya inayos ko na yung guest room. May tatlo kaming guest room. Good for 7 persons kasi yung bahay namin. Tig-iisa kaming tatlo ng kwarto, isa kay Mommy, tatlo sa guest. Kaya naman sobra sobra pa yung kwarto namin. Inayos ni Claire yung kwarto para kay Tito na katabi ng kwarto ni Dexter. Tapos ako naman, inayos ko yung spare room sa dulo ng hallway, yung katapat nung akin, para kay Kiel. Siya kasi pumili nung spare room na yun eh.

“He’s not approachable.” Nagulat ako kay Claire kaya nabitawan ko yung walis na hawak ko. Sino daw di approachable? Tinignan ko naman siya ng ‘sino-na-naman’ look.

“Kiel. I tried to chat with him, kaso hindi niya ko pinansin. Too pre-occupied dun sa pagaayos ng mga damit na dadalin niya bukas. Buti nga si Dex nakakausap siya. Si Mommy di din niya pinapansin.”

“Baka naman hindi ka niya narinig. Lakasan mo kasi boses mo pag may kinakausap ka. He’s talking to me.” sabi ko naman

Lumabas ng kwarto si Claire. Bakit kaya hindi sila kinakausap ni Kiel? Anong trip nun? Hindi ko naman siya pwedeng tanungin, mamaya ako pa hindi kausapin nun eh. I continued cleaning my room hanggang sa wala nang alikabok lahat ng sulok. Nagdedevelop ata ako ng OC.

Nakahiga na ‘ko nun sa kama ko nung biglang may kumatok sa pinto ko. Binuksan ko, naabutan ko pang sumara yung pinto sa tapat ng kwarto ko tapos pagtingin ko sa sahig may basket na maliit. Nung tinignan ko yung laman, BUTTER COOKIES!!! Favorite ko yun! Nung tinignan ko yung card, ang nakalagay lang ‘Nice meeting you’ pinasok ko na sa room ko, tapos kumuha ako ng post it. I wrote ‘THANKS!’ then lumabas na ako at dinikit sa pinto niya. I knocked twice tapos pumasok na ko sa kwarto ko, pero sinilip ko sa key hole kung nabasa niya. Lumabas siya tapos nung nabasa niya yung letter, ngumiti siya. Pumasok siya sa room niya pero lumabas din agad. May hawak na dalawang coke in can. Binuksan ko agad yung pinto bago pa siya kumatok. Nagulat naman siya tapos yumuko. Tinaas niya yung kamay niya na parang inaabot sakin yung hawak niya. Nakakatuwa naman tong mokong na ‘to.

“Pasok ka, kainin natin yung cookies.” Ngumiti naman ako ng convincing. Ngumiti din sya kaso umiling din.

“Nah, sa’yo na yan, marami pa ‘ko sa kwarto kung gusto mo. Binigyan lang kita kasi baka magustuhan mo, fave ko kasi yan,” tapos ngumiti ulit sya, yung nakakatunaw na naman na ngiti.

“Are you kidding me? Paanong di ko magugustuhan to, eh fave ko din to.” Kinuha ko yung coke tapos tumawa ako. “Tataba ako sayo nito eh. Tumawa din siya.

“Ah…ganun ba? O sige, bukas na lang, medyo late na para sa miryenda eh.” Naglakad na siya nun sa hallway pababa. Sumigaw naman ako ng ‘THANKS AGAIN!’ tapos tumawa siya. “NO PROB!”

That was the time na naging friends kami. After that encounter, di na ko lumabas ng room kaya di ko na siya nakita the rest of the day.

I woke up early. 4 am pa lang gising na gising na ‘ko. Nagugutom na ako kaya lumabas na ‘ko ng kwarto, kaso napatili ako nung may nakita akong figure sa labas ng kwarto ko. Hindi, hindi pala sa labas ng kwarto ko, nasa tapat lang pala siya ng kwarto niya, kumakain ng butter cookies. Tinakpan niya yung bibig ko kasi nga tumili ako.

“Wag ka ngang sumigaw, mamaya isipin nila kung anong ginagawa ko sa’yo. Tatanggalin ko yung kamay ko ah, wag kang sisigaw!” sabi niya. Tumango na lang ako tapos tinanggal na niya yung kamay niya.

“Bakit ba kasi ang aga-aga nakatambay ka dyan sa labas? Tapos ang dilim-dilim pa, nakakatakot ka kaya!” mabilis kong sinabi yun para din a niya ko mapigilan magsalita.

Ngumiti lang siya, yung ngiti na naman na paborito ko, yung nakakatunaw. Tinaas niya yung plastic ng butter cookies na parang sinasagot yung tanong ko. Oo nga naman, kumakain siya kaya nandun siya. Tinignan niya ko tapos tinapik niya yung space sa gilid niya. Ako naman, tumabi sa kanya. Maaga pa naman eh. Kumain lang kami ng butter cookies hanggang lumabas ng kwarto si Mommy. Nagulat pa nga siya nung una kasi magkatabi kami ni Kiel. Tapos tumawa din nung inalok naming siya ng butter cookies. Kaso nung kumuha siya nabuga ko yung kinakain ko. Sabi ba naman niya…

“Alam niyo…BAGAY KAYO!”